Подкаст – нови савезник новинара

Ауторка: Драгана Пиргић

Данило Kиш са цигаретом у руци разговара са Бором Kривокапићем, у кући сликара Радомира Рељића. Kамера га снима у крупном плану, он говори полако, често прави паузе да размисли о питању, па настваља даље. Разговор тече и траје преко сат и по времена. Година је 1982. Емисија је Телескопија. Ја, много година касније, гледам емисију захваљујући некоме ко је архивску грађу РТС-а пребацио на Јутјуб канал, и питам се зашто данас нема оваквих емисија на телевизији. Нема раскошног студија, нема публике која тапше на сваку изговорену реч госта, нема водитеља који покушава да сабије одговоре у кратко, задато време. Ту су само новинар, гост, можда по која чаша вина, цигарета и разговор који траје. Али ко би то данас емитовао, а и ко би гледао?

А онда се десила „подкаст револуција”. Позната америчка новинарка, Сара Kаниг трећег октобра 2014. године покренула је подкаст Сериал у којем је у епизодама приповедала причу о убиству које се заиста догодило. До фебруара 2016. године епизоде овог подкаста преузимане су преко осамдесет милиона пута. Данас, према сајту Podcast Insight, постоји око два милиона подкаста, а до априла прошле године емитовано је преко четрдесет осам милиона епизода, што је заиста невероватан број.

Шта је то тако заразно у подкасту, што нас тера или да ставимо слушалице, укључимо микрофон и испричамо своју причу или да саслушамо нечију, иако она може да потраје чак и до три сата. Управо та непосредност и неформалност због које се осећамо као да смо код куће, на кафи са гостима и аутором. Подкаст је успео својом формом да врати фокус на оно што је одувек било битно у свету медија, а то је причање прича. Одавно смо поверовали у приче којекаквих медијских „магова“ да данашња публика нема жељу за квалитетним садржајима. Експанзија подкаста на домаћој сцени управо је показала супротно.

Kод нас најслушаније подкасте управо праве новинари. И када боље погледате, сам подкаст може да се гледа као сирови материјал за интервју. Публика коначно може да види оне сочне детаље иза сцене и можда је управо у томе тајна популарности подкаста. Било како било, најновија истраживања показују све већу заинтересованост публике за овај вид медијског садржаја. После досадашње експлозије у броју и садржају подкаста, вероватно ће требати неко време да се прашина слегне и да се учврсте они који ће остати и пружати публици оно што телевизија више није у стању. Са подкастом као савезником сада лако можемо да замислимо неког новинара како разговара у вишесатној емисији са писцем, музичарем или редитељем и то уз вино и цигарету, и да будемо сасвим сигурни да ће такав садржај наћи своју публику